یکى از ویژگیهاى فقیه مقدس، میرزا جواد تبریزى قدس سره پرکارى ایشان بود. ایشان تا آخر عمر پربرکت خود پرکار بود و هیچ گاه اجازه نمی‏دادند مجلس ایشان به بحث‏هاى حاشیه‏اى منتهى شود. ایشان از صبح تا ظهر و از عصر تا غروب مشغول بودند و شب، هم قبل از خواب مقدارى مطالعه می‏کردند. بعضى از مهمانانى که به حضور ایشان می‏رسیدند با خنده می‏گفتند: »آقا! ما به دیدار شما آمده‏ایم، اما شما دائماً مشغول جواب استفتاء و بحث هستید!« مرحوم میرزاقدس سره می‏فرمودند:

من یک طلبه بیش نیستم و طلبه هم وظیفه‏اش این است که عمر خود را صرف درس و بحث کند.

همان‏طور که مشغول بودند به مسائل دیگر مراجعین نیز پاسخ می‏دادند و از هر لحظه‏اى استفاده کامل میکردند.

روزى یکى از شاگردان مرحوم میرزاقدس سره خطاب به ایشان گفتند: »نمی‏شود که این قدر به خود فشار آورید، بدن شما نیاز به استراحت دارد.« مرحوم میرزاقدس سره ضمن لبخند فرمودند:

استراحت من در آخرت است. دنیا جاى استراحت نیست، من در قبر استراحت خواهم کرد. من یک طلبه هستم و یک طلبه باید تا آخرین لحظه از آنچه که به دست آورده براى خدمت استفاده کند. معلوم نیست این فرصت‏ها دیگر براى من حاصل شود، می‏خواهم اثرى از خود به جاى بگذارم.