وظیفه والدین در مراحل مختلف دوران رشد فرزندان خود، حساس و سنگین مى باشد. ابتدا باید فرزند را به گونه اى تربیت کرد که صفات حمیده به تدریج به او آموزش داده شود و سپس به تناسب رشد کودک کارهاى لازم به او یاد داده شود که نتیجه آن در آینده کودک مشاهده مى شود; از جمله مادر سعى کند با وضو به کودک شیر دهد و اگر مشقت دارد، تیمم کند و این عمل اثر عجیبى بر فرزند خواهد داشت; ذکر صلوات در کنار کودک و رساندن صداى قرآن و دعا به گوش او تأثیر خوبى دارد. همچنین در مراحل مختلف رشد، اوصاف خوب و حمیده را به او آموزش دهد و از همان سن کودکى برخورد خوب را به او یاد دهد. والدین باید در گفتار و کردار خود در مقابل فرزند دقت کامل داشته باشند که یک حرکت نادرست، فرزند را به آموزش غلط خواهد کشاند. وقتى فرزند به مرحله جوانى رسید مسائل شرعى را به او یاد دهند و او را در جهت کسب صفات معنوى راهنمایى کنند. جوانى، دوران بسیار حساسى است که مى توان فرزند را با آموزش صحیح و درست به خصوص از سوى مادر که همیشه در کنار اوست، به سعادت اُخروى کشاند و در هر حال بر والدین است که در دوران مختلف رشد کودک، در جهت نیل به سعادت اُخروى فرزندان خود تلاش کنند و به خود تلقین نکنند که هنوز کوچک است و وقت زیادى دارد که این اشتباه بزرگى است به خصوص این زمان که خطر بزرگى متوجه جوانان عزیز مى باشد و والدین نقش اساسى در سرنوشت فرزندان خود دارند.