روایاتی در مورد گریستن و عزاداری بر امام حسین علیه السلام

آيا رواياتى كه درباره ى گريستن و عزادارى بر امام حسين(عليه السلام) آمده، شكل و كيفيت خاصى را سفارش كرده يا اينكه به مردم واگذار شده كه به دلخواه خود مراسم عزادارى را برگزار كنند؟

بسمه تعالى: سينه زنى و گريستن، گرچه شديد باشد، به خاطر سيدالشهداء(عليه السلام)از نشانه هاى دينى است و داخل عنوان حزن و اندوه است و روايات معتبر براى پسنديده بودن اين كار و مستحب بودن آن و اينكه باعث تقرب به خداست، وارد شده؛ بنابراين حتى اگر اين سينه زنى منجر به سياه شدن سينه و ضرر به بدن بشود، ايرادى ندارد.

قالَ الصّادِقُ(عليه السلام): أَللّهُمَّ… وَارْحَمْ تِلْكَ الاَْعْيُنَ الَّتِي جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتِي جَزَعَتْ وَاحْتَرَقَتْ لَنا وَارْحَمْ الصَّرْخَةَ الَّتِي كانَتْ لَنا؛[1] امام صادق(عليه السلام) بر سجاده ى خود نشسته و بر زائران و سوگواران اهل بيت، چنين دعا مى كرد و مى فرمود: خدايا! آن ديدگان را كه اشك هايش در راه ترحم و عاطفه بر ما جارى شده و دل هايى را كه به خاطر ما نالان گشته و سوخته و آن فريادها و ناله هايى را كه در راه ما بوده است، مورد رحمت قرار بده.

قالَ الرِّضا(عليه السلام): يا ابْنَ شَبيب! إِنْ كُنْتَ باكِياً لِشَىْء فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيّ بْنِ اَبِي طالِب(عليه السلام) فَإنَّهُ ذُبِحَ كَما يُذْبَحُ الْكَبْشُ؛[2] امام رضا(عليه السلام) به ريّان بن شبيب فرمود: اى پسر شبيب! اگر بر چيزى گريه مى كنى، بر حسين بن على بن ابى طالب(عليهما السلام) گريه كن، چرا كه او را مانند گوسفند سر بريدند.

قالَ الرِّضا(عليه السلام): . . . فَعَلى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْباكُونَ فَإِنَّ الْبُكاءَ عَلَيْهِ يُحِطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ . . .؛[3] امام رضا(عليه السلام) فرمود: گريه كنندگان بايد بر كسى همچون حسين(عليه السلام) گريه كنند، چرا كه گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.

قالَ الرِّضا(عليه السلام):… يَابْنَ شَبيبِ! إِنْ بَكِيَت عَلَى الْحُسَيْنِ(عليه السلام) حَتّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللهُ لَكَ كُلَّ ذَنْب أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلاً كانَ أَوْ كَثِيراً…؛[4] امام رضا(عليه السلام) فرمود: اى پسر شبيب! اگر بر حسين(عليه السلام)، آن قدر گريه كنى كه اشك هايت بر چهره ات جارى شود، خداوند همه ى گناهانى را كه مرتكب شده اى مى آمرزد، كوچك باشد يا بزرگ، كم باشد يا زياد.

 

 

 

————————————————————————–

[1]. بحارالانوار، ج 98، ص 8، الكافى، ج 4، ص 583، ح 11.

[2]. بحارالانوار، ج 44، ص 286.

[3]. بحارالانوار، ج 44، ص 284، ح 17.

[4]. امالى صدوق، ص 112، بحارالانوار، ج 44، ص 286، ح 23 .

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *