شبهای رمضان و اقامه مجلس باشکوه احیاء شعائر الله در حسینیه مرحوم میرزا
مرحوم میرزای تبریزی، فقیه وارسته، عالم فرهیخته، و اسوه اهل علم و اندیشه بودند که در کنار طلب علم، چنان در تهذیب و تخلق به اخلاق اسلامی کوشیدند که سرانجام خود مبدل به چشمه فضل و کمالی شدند که خروش این چشمه سار علم و عمل، لب تشنگان وادی حیرت را با حب اهل بیت (علیهم السلام) سیراب نمود.
او مصداق مؤمنی بود که خداوند رحمان وعده روضه رضوانش داده که امام سجاد (علیه السلام) فرمود: «أَيُّمَا مُؤْمِنٍ دَمَعَتْ‏ عَيْنَاهُ‏ لِقَتْلِ‏ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ(ع) دَمْعَةً حَتَّى تَسِيلَ عَلَى خَدِّهِ بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِي الْجَنَّةِ غُرَفاً يَسْكُنُهَا» (کامل الزیارات: ص100 ح1).
و او با شنیدن نام و یاد اهل بیت (علیهم السلام) قطرات اشک چون ابر بهاران از دیدگانش می‌تراوید.
این عالم پاک سرشت با عمل خود راه و رسم شناخت مقام و منزلت ائمه هدی (علیهم السلام) را به دیگران آموخت که نتیجه حب به خاندان عصمت و طهارت چیزی کمتر از فردوس برین نیست که امام صادق (علیه السلام) فرمود: «كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يَرْضَ لَهُ‏ بِدُونِ‏ الْجَنَّةِ» (کامل الزیارات: ص100 ح3) و چون شمع پرفروغ عمر میرزا رو به افول نهاد، از خود صدقه‌ی جاریه‌ای به یادگار نهاد که در نبودش چراغ مجلس و محفل ذریه طاهره سید انبیاء روشن بماند.
این همه آثار و برکات از مرحوم میرزا به یمن تلمذ در مکتب رسول الله (صلی الله علیه وآله) است که فرمود: «إِذَا مَاتَ الْإِنْسَانُ انْقَطَعَ‏ عَمَلُهُ‏ إِلَّا مِنْ ثَلَاثٍ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ أَوْ صَدَقَةٍ تَجْرِي لَهُ أَوْ وَلَدٍ صَالِح‏».
و به حق که فقیه فقید، عامل به این حدیث شریف بودند، و هر سه مورد را به خوبی به ثمر رساندند، و اکنون با گذشت یک دهه، حسینیه ایشان در ایام شهادات و موالید ائمه هدی (علیهم السلام) و همینطور در شبهای بافضیلت ماه بندگی و نیایش حضرت حق دربش به روی خیل کثیری از مشتاقان باز است و عاشقان معرفت و شناخت احکام و عظمت خاندان نبی مکرم اسلام هر شب در این بیت الشرف گرد هم آمده تا مشمول دعای امام باقر (علیه السلام) شوند که فرمود: «رَحِمَ‏ اللَّهُ‏ مَنْ‏ أَحْيَا أَمْرَنَا» (الاختصاص: 29). این حسینیه پرآوازه در طول ماه پرخیر و برکت رمضان پذیرای جمع کثیری از مؤمنان است که طبق سفارش باقر العلوم «اجتمعوا وتذکروا» به محفل نورانی اهل بیت (علیهم السلام) آمده و از استماع شمه‌ای از احادیث خاندان عصمت، ‌و فضائل و مناقب آل الله روح و جان خود را صیقل می‌دهند.
زمزمه دلنشین نام نامی اولاد صدیقه کبری هر شبانگاه فضای مجلس را مترنم ساخته و یاد آن پیر فرزانه را در اذهان زنده می‌کند که چگونه با دستمال مخصوص اشکی که بر مظلومیت و غربت ذریه زهرای مرضیه، از سوز جگر برآمده بود را می‌زدود. تا اینکه وصول به درجات اعلی جنت میسر گردد که صادق آل محمد (صلی الله علیه وآله) فرمود: «مَنْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ‏ عَيْنَاهُ‏ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ ذُنُوبَه» (کامل الزیارات: ص103 ح8). در شبهای رمضان که درهای رحمت حضرت سبحان به سوی بندگان گشوده می‌شود، درب حسینیه میرزا هم به روی عده‌ای کثیر از رهروان مکتب حق باز می‌شود. فضای معنوی و دل‌انگیز حسینیه، با سخنان خطباء و روضه‌های جان‌سوز شهیدان دشت کربلا معطر، و با توفیقات خالق بی‌همتا همنوا شده، و طور سینه سینای اهل ولا را صفائی می‌بخشد که مرغ جان از اشتیاق نام حسین (علیه السلام) قصد پر گشودن به باغ رضوان می‌کند که جواز خلد برین عشق حسین (علیه السلام) است و بس. کما قال أبا جعفر (ع): «مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَكُونَ مَسْكَنُهُ‏ الْجَنَّةَ وَ مَأْوَاهُ الْجَنَّةَ فَلَا يَدَعْ زِيَارَةَ الْمَظْلُوم‏» (کامل الزیارات: ص137 ح2).
چون خطیب گوشه‌ای از مصائب جانکاه غریب نینوا را مرثیه سرائی می‌کند، عاشقان از فرط غم و غصه، ناله‌ها و ضجه‌هایی از درون پردرد برمی‌آورند که از فرش تا عرش را درمی‌نوردد.
آری، تمام این آثار و خیرات مرهون اندیشه‌های ولائی پیر دل‌سوخته اهل بیت (علیهم السلام) است که این حسینیه را مأوایی برای اهل ولا قرار داد تا حب سلاله حضرت ختم المرسلین در جانها رسوخ کرده و دستگیرمان باشد در مواطن سبع و هم: «عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ الْمَوْتِ‏ وَ عِنْدَ الْقَبْرِ وَ يَوْمَ الْحَشْرِ وَ عِنْدَ الْحَوْضِ وَ عِنْدَ الْمِيزَانِ وَ عِنْدَ الصِّرَاطِ» (المحاسن: ج1 ص152).
امید است که این رسم نکو (احیاء شعائر الله) تا ظهور پرسرور حضرت مهدی موعود (علیه السلام) با صلابت و عشق روزافزون به خاندان نبوت و امامت ادامه یابد.